Po bogastvu flore i faune, složenosti ekosistema, zastupljenosti preko 1300 vrsta vaskularnih biljaka, što predstavlja izuzetnu koncentraciju sa velikim brojem endemičnih i reliktnih vrsta, Durmitor predstavlja izuzetnu prirodnu vrednost i trajnu inspiraciju naučnika i ljubitelja prirode.
Durmitor je u sebi unedrio prave raritete prirode, kakve su i šume crnog bora na lokalitetu Crna poda čija grandiozna stabla, i do 50 m visine, odolevaju vremenu punih 400 godina.
Vegetacijske zone Durmitora čine listopadna i zimzelena šuma, te podalpska zona. Od 37 endemskih vrsta biljaka šest ih se može naći samo na Durmitoru. U parku se takođe nalazi jedna od poslednjih nedirnutih šuma crnog bora, i to na tlu na kojem obično raste grmovito bilje.
Vrlo zanimljiva i retka je pojava takozvane »inverzije šuma«, jer se na više mjesta iznad nivoa četinara, javlja pokrivač listopadnog rastinja bukve. Na Durmitoru raste i preko 40 vrsta samoniklih jestivih gljiva, te se smatra posebnim rezervatom u Evropi. U šumama se mogu naći: smeđi medved, vuk, divlja svinja, divlja mačka, divokoza, više vrsta orlova, tetreba i jarebica.
Raznovrsnost biljnog i životinjskog sveta Durmitor duguje dodiru dva velika geografska regiona: mediteranskog i evrosibirskog. Procenjuje se da na ovom području raste više od 1.500 biljnih vrsta. Neke od njih vode poreklo iz daleke geološke prošlosti, te se na padinama ovog planinskog masiva mogu naći vrste, koje su karakteristične za daleki Artik. U kanjonima Pive i Tare, sačuvane su pojedine vrste tercijalne flore iz Ledenog doba, a tresetišta na durmitorskim jezerima predstavljaju enklave, karakteristične za sibirske tajge.
